Kan je bij jezelf blijven
de dag dat je hart
in tweeën wordt gereten
je een arm of been verliest
aan het heengaan van diegene
waarmee je zo vergroeid was
hoe kan ik nu nog verder

kan je tot jezelf spreken
tedere woorden van troost
als engelenzang in goudgeel licht
jezelf beschermen met donzige vleugels
waarmee je ooit hebt leren vliegen
heel onschuldig nog
daar in de moederschoot

kan je van jezelf houden
daar waar het zonlicht voor het eerst
door de broze barsten binnenschijnt
je aarzelend je kwetsbare zelf
in de spiegel aankijkt en zegt
met alle moed van de wereld
en nu laat ik jou nooit meer los

kan je aan jezelf beloven
dat het woelige leven
met haar ijle hoogtes en diepste dalen
een dans is die gevraagd wordt
om gedanst te worden
door jou
met al jouw onvolmaaktheden
en vergulde levenssporen

tot het moment dat je
hoog door de lucht zweeft
de aarde nog een golfbal groot
dankbaar voor
die laatste pirouette
die zo gracieus
vanuit je gewonde hart
ontstond