De moed om je pijn te begroeten
is als springen in een ijskoud meer
even denk je dat je gaat sterven
dit hou ik niet langer
tot je hart je wakker klopt
haar vertrouwde ritme ontspant je weer

de kunst om je angst te ontmoeten
is als vallen van een hoge klif
even denk je nooit te zullen landen
hier komt geen eind aan
tot je naar beneden kijkt en ziet
dat er wel een bodem is

het vraagt veel van een mens
te omarmen wat hem zo heeft bezeerd
maar hoe dieper hij afdaalt in zijn spelonken
met mededogen in zijn rugzak
hoe meer hij ontdekt dat hij nog nooit
zo thuis in zichzelf is geweest