Mag ik nog bidden voor jou
je vanuit mijn hart optillen
geloven in
hopen op
temidden van al het niet weten
is dat mijn houvast

ik voel je wegebben
op kousenvoeten
richting grote reis
waarin je gedragen zal worden
herkend bemind
zoals het weerzien met een oude bekende
ja, zo zie ik het wel

ik heb je mogen kennen in dit leven
je handen mogen voelen
je tranen zachtjes drogen
oh, ons licht en ons donker
wat hebben we met elkaar gedeeld

als we boos waren
leerden we van ons hart
we balsemden onze wonden
zodat woorden van pijn
geen munitie meer werden
we hielden niet van conflict

ik dank je voor je moed
en je tranen
voor je lachen
en je falen

jij uniek
ik uniek
maar samen o zo mens
fantastique

nu laat ik je gaan
de tijdlijn voorbij
je ziel weet waarheen
ergens opnieuw vrij

je afdruk in mijn hart
krijgt een stickertje van weleer
zo eentje met een roze eenhoorn op
nee, ik vergeet je nooit meer