Een beetje sterven, en dan opnieuw geboren worden
Een nieuw jaar, met een laagje sneeuw. Ze kraakt onder mijn voeten wanneer ik stap, en de winterzon verwarmt mijn gezicht. Ik voel rust. En licht. Sinds 2 januari is er een nieuw hoofdstuk voor mij begonnen: een nieuwe job. Ik werk deeltijds als projectmedewerker bij Fe-Bi, een vzw die verschillende vormingsprojecten in de gezondheidszorg ondersteunt (o.a. ‘Kiesvoordezorg#’). Het is bijzonder om de verhalen te horen van mensen die, soms na een jarenlange carrière, de switch naar zorg- of verpleegkundige maken en terug naar de schoolbanken gaan. Maar wat minstens even bijzonder is, is het team waarin ik terechtgekomen ben…
Afdeling 'Wounded healers'
Ik heb nog niet met iedereen uitgebreid gesproken, maar de collega’s met wie ik dat wel al deed, dragen elk een bijzonder levensverhaal met zich mee. Elk verhaal is getekend door kwetsuren: vroeg ouderverlies, mishandeling, borderline (grensoverschrijdende) ouder(s) of andere situaties van onveilige hechting. Er wordt gedeeld, er wordt verteld. Tegelijkertijd is er veel zachtheid en sereniteit. Het is gebeurd, het is geweest, het is geheeld. Ik voel dat al die ‘geheelde’ lijnen een web spinnen voor en in gans het team (van 11). Een web van (h)erkenning. Een web van (onuitgesproken) weten. Een web van licht. Ik noem ons de afdeling ‘wounded healers’.
De ‘wounded healer’ is een begrip dat ondertussen al wat couranter gebruikt wordt. Je kan de term gerust eens Googlen, maar eigenlijk spreken de woorden voor zich. Een ‘wounded healer’ is iemand die zijn kwetsuren heeft herkend, geëerd en begrepen. Hij heeft de tijd genomen om naar zijn pijn te kijken, ermee op pad te gaan en ze een liefdevolle plek te geven binnenin. En zo ‘helen’ de wonden. Niet door ze los te laten of er voor eens en voor altijd ‘klaar’ mee te zijn, maar door ze zacht en dichtbij te dragen. Niet door ze de identiteit te laten worden van een persoon, maar door ze te omringen met telkens meer bewustzijn en liefde vàn die persoon. Zo wordt een mens stapje per stapje groter dan zijn verleden.
Vele keren een beetje sterven
Vandaag zien we dat heel wat mensen het moeilijk hebben met hun identiteit. Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Wie mag ik zijn? In een veeleisende maatschappij liggen er altijd verwachtingen op de loer, en tegelijkertijd is er zoveel keuzevrijheid op zoveel gebieden, dat het moeilijk wordt óm te weten wie je bent en wat nu juist bij jou hoort, op welk moment. Gelukkig mag je experimenteren, en is het ook enkel door onderweg te zijn dat je het leert: worden wie je bent.
Ik kijk naar het leven als een pad dat je steeds dichter bij jezelf brengt. Je kan je daar te pletter over denken, maar eigenlijk gebeurt het vanzelf. Als je er bewust mee omgaat. Heel ons leven is een weg van vele keren een beetje sterven, en dan weer opnieuw geboren worden. In elke levensfase, bij zoveel (pijnlijke) gebeurtenissen, maar ook op zoveel ‘random’ momenten en ontmoetingen, komen we tot inzicht over wie we zijn en wie niet. We leren continu. Telkens sterven er stukjes identiteit af (ideeën, overtuigingen, rollen,…) die niet meer bij ons horen. Wanneer we het zien, wanneer we het toelaten. En telkens laten zij ruimte voor iets nieuws: weer een beetje meer JIJ. Een jij gebaseerd op vrede, liefde, vreugde, vertrouwen en authenticiteit.
Dat nieuwe is best beangstigend, want je weet niet altijd wat er nog geboren wil worden en welke stukjes van jou het daglicht willen zien. Maar de kunst is om er open en nieuwsgierig in te staan, en erop te vertrouwen dat ze jou weer wat dichter brengen bij jezelf. Ook al lijkt alle uiterlijke houvast weg te vallen, er is altijd een innerlijk kompas waar je op kan steunen: je innerlijke ‘thuis’, je zachte bedding binnenin. Daar waar je jezelf draagt en gedragen voelt. Daar waar alles ok is, hier en nu. Ook al is alles in beweging. Daar waar je ademt. Daar waar je accepteert. Daar waar je leert. Daar waar je liefde kan voelen voor wie je bént.
Op wandel met jezelf
En natuurlijk is dat het pad dat ik zelf ook bewandel. Elk jaar worden er steeds meer uiterlijke houvasten en oude (overlevings)patronen herkend en doorprikt. Steeds meer begrijp ik ze, steeds minder heb ik ze nodig. Ze hebben hun tijd gehad. Daardoor krijgen ze een plekje op de achtergrond, waar ze mogen rusten. En waardoor ik meer ‘hier’ kan zijn. In mezelf. Blij op mijn werk. Blij in mijn relatie. Blij op de plek waar ik woon. Er ‘moet’ minder, er ‘is’ meer. Ik voel me dankbaar dat ik dit allemaal mag leren. Dat ik me steeds ruimer en lichter mag voelen in mezelf. Steeds meer vrij vanbinnen. Want daar is het te doen :)
Dat komt er natuurlijk niet vanzelf. Het zijn jaren van oefenen, leren, vallen, opstaan, achteruitgaan, stilstaan en eindeloos proberen. Maar ook van ermee lachen, je laten drijven, op iemand steunen, delen, de natuur om antwoord vragen, en nachten naar de sterren kijken. Op wandel met jezelf (dikwijls letterlijk :)), leer je steeds beter vertrouwen op je innerlijke kompas. Een kompas van adem, stilte, mededogen en liefde. Een kompas van zachtheid en geduld. En van krakende sneeuw onder je voeten.
Ik wens jou een zachte innerlijke bedding toe in 2024,
