Alleen op reis

1 maart 2023, Aljezur, Portugal. Ik vlei me met mijn zwarte T-shirt tegen een witte muur om de eerste lentewarmte te absorberen. Zo een die nét iets warmer is als bij ons. Een warmte die je lichaam doet verslappen en ontspannen, omdat het even niet moet werken tegen de kou. Voor het eerst sinds lang ben ik nog eens alleen op reis. Heerlijk. En ook al doen meer en meer mensen het, voor evenveel anderen blijft het een ongemakkelijke brug te ver. Daarom toch even deze blog. Om misschien enkele twijfelaars over de streep te trekken...

Waarom?

De eerste keer dat ik alleen op reis vertrok, was in 2008, nu 15 jaar geleden. Ik bevond me in het (uitgestelde) rouwproces rond mijn moeder, was net ontslagen, en had tijd. Ook al vond ik het spannend, ik voelde dat het me wel deugd zou doen om andere horizonten op te zoeken. Ik boekte een korte citytrip naar Lissabon (ja, Portugal ;)) en suste me met de gedachte dat, als ik echt mijn draai niet zou vinden, ik altijd op mijn kamer kon blijven zitten en boeken lezen. Maar het draaide al snel heel anders uit...

Ik begon de stad te ontdekken. En mezelf. Ik merkte dat ik het leuk vond om de verschillende buurten op te zoeken, veel te wandelen, met mijn snoet in de zon te zitten en mensen te kijken, en vooral ook, om me zo vrij te voelen ! Het was de eerste keer dat ik niet met iemand hoefde te overleggen over rechts of links, wat en hoe. Ik ervoer hoe energiebesparend dat voor me was. Elk moment kon ik beslissen. En zo werd elke dag, die met een lege agenda begon, heel organisch telkens een goed gevuld programma.

Het allerspannendste, dat weet ik nog goed, was de eerste avond alleen gaan eten. Ik was zo bang om ergens binnen te gaan dat ik uren voor de deur van een restaurant bleef dralen. Alsof het toeval me een handje hielp, kwam er na een tijdje nog zo’n eenzame toerist naast me staan. We besloten al snel om samen een tafel te delen. Hij leek even opgelucht als ik. Later zou ik vooral ‘s middags op restaurant gaan om uitgebreid te lunchen, en ‘s avonds gewoon een kleine snack. Nu laat ik de dagen gewoon op hun beloop. Soms heb ik er zin in, soms niet. Het ene moment mag het een beetje avontuur zijn, het andere moment blijf ik liever lekker gezellig in mijn coconnetje.

De voordelen

Natuurlijk is niet elke reisdag één en al rozengeur en maneschijn. Maar dat is het thuis ook niet. Zeker als ik aan mijn wereldreis denk, nu 10 jaar geleden, had die best wel wat moeilijke momenten op de teller. De kunst is om zo’n solo-reis niet alleen als een ontspannen ‘holiday’ te zien, maar telkens als een levensreis: het is een investering in jezelf, die je bij momenten misschien meer opbrengt dan de sessies bij een coach of therapeut. Waarom? Hier alvast een resem voordelen:

  • Je stapt uit je comfortzone, wat automatisch groei brengt. Ook al denk je dat het voor jou misschien een vreselijke ervaring was, dan nog heb je er iets uit geleerd (je hebt het geprobeerd!).
  • Je wordt teruggeworpen op jezelf. Je leert jezelf kennen, wat je leuk vindt en wat niet, en je leert je plan trekken. Eten en slaapplaats zoeken en/of boeken, mensen aanspreken om de weg te vragen, op pad gaan om plekjes te ontdekken, enz. Je zal versteld staan van wat je allemaal kan!
  • Je wordt aangesproken op je intuïtie. Naar rechts of naar links? Een kamer in die ene buurt of toch eerder die andere? Een afspraak of een uitstap bij die organisatie of toch liever bij die mevrouw van op de hoek? Je zal verbaasd staan hoe natuurlijk de dingen zich ontvouwen gewoon door je buikgevoel te volgen. En weerom, zelfs wanneer je denkt ‘foute’ keuzes te maken, ze zullen jou op dat moment toch ook telkens iets brengen.
  • Als je alleen reist, sta je veel meer open voor een plek en voor contact met de lokale bevolking. Zeker in continenten als Azië en Afrika zal je al snel uitgenodigd worden op de thee of voor een maaltijd. Voor het afdingen moet je jammer genoeg wel alleen je mannetje staan 🙂
  • Je leert wat vrijheid is. Ook al zijn we dat natuurlijk nooit helemaal (en speelt geld daar een grote rol in), toch kan het gezond en deugdzaam zijn om te voelen dat je keuzevrijheid hebt. Zeker als je dat nooit hebt geleerd. Je groeit in (zelf)vertrouwen en ziet (misschien) nieuwe mogelijkheden voor jezelf.

Zo buiten, zo binnen

Dat laatste puntje brengt me natuurlijk naar waar het mij in essentie om gaat: die uiterlijke reis die je daar in je eentje maakt, is evenzeer (en misschien nog meer) een reis naar binnen. Tijdens mijn wereldreis werd ik met zoveel verschillende omstandigheden en prikkels geconfronteerd (een heel jaar lang!) dat ik daar pas voor het eerste leerde wat ‘echt zacht zijn voor mezelf’ betekende. Hoe langer ik onderweg was, hoe meer ik besefte dat ‘wat’ ik deed niet zo belangrijk was, maar wel ‘hoe’ (liefdevol) ik ermee omging voor mezelf. Ik ben er zeker van dat die reis mijn bewustzijn over mezelf heeft doen toenemen. De gedachten en gevoelens die je onderweg ervaart, het ‘verplicht’ met jezelf opgescheept zijn: het zorgt bij momenten voor heel wat onmacht en ongemak, maar als je daar bij kan blijven, en je weet dat je het beste doet wat je op dat moment kan (en dat het dus allemaal niet perfect moet zijn), dan breng je een nieuwe beste vriend mee naar huis: jezelf.

Ik spreek met De Zachte Bedding vaak over die innerlijke reis die we te maken hebben: onszelf leren kennen, met onze kwetsuren en doorheen moeilijke momenten. Begrijpen waartoe sommige situaties ons willen uitnodigen. Een liefdevolle ouder worden voor de pijn en het verdriet die in ons leven. Onderweg zijn met onszelf, langs hoogtes en dalen, over open vlaktes en valleien. Vele maanden en jaren, met blauwe plekken en kleerscheuren.

Op een bepaald moment heb je zo lang gereisd, dat je aankomt bij de oceaan. Je staat stil voor haar golven, hoort haar geruis. Tranen van herkenning rollen over je wangen. Ja, die grote grote oermoeder. Die weet waar wij vandaan komen. En die weet waar wij doorheen gaan. Je opent je ogen en glimlacht. Je bent niet alleen met al je golven. Er is een plek waar ze allemaal samenkomen. Vanuit alle hoeken van de wereld. Je slaakt een zucht van verlichting en je ontspant. Je bent thuis. Eindelijk. 

by Eve